Lítill heimur - eða lítið land

Þetta hefur verið sniðug vika.

Síðasta þriðjudagskvöld skrapp ég í onsenið hér í grenndinni með Salamat, vinkonu minni frá Kasakstan. Onsen er japönsk útgáfa af Bláa Lóninu, nema vatnið er ýmist tært, grænt eða bubblandi. Með okkur kom nágranni hennar, japanska stúlkan Reiko.

Eftir stutta kynningu á Íslandi þar sem meðal annar bar á góma frændsemi okkar og Skandinavíubúa hrópaði Reiko “Snakkar du norsk?”

Í ljós kom að hún hafði verið skiptinemi á svínabúi í nágrenni Þrándheims fyrir tíu árum. Og hún talar ENN reiprennandi norsku. Við skemmtum okkur því heilmikið við að bera saman skiptinemabækur okkar, hún á norsku og ég á dönsku.
Ótrúlegt!


Reiko og Salamat í onseninu. Í bakgrunninum er dásamleg eftirlíking af Fuji-fjalli.


Næsta dag heimsóttum við nokkur af heimavistinni fiskmarkað nágrennisins. Við fórum á fætur klukkan fjögur um nóttina til að missa ekki af öllum æsingnum sem fylgir því að vera viðstödd uppboð á öllum mögulegum fisktegundum og sjávardýrum á þessum stærsta fiskmarkaði heims. Þarna stóð stígvélað fólk í hjörðum og hrópuðu til manns sem stóð á kassa í miðjunni með einhvers konar spjöld sem ég býst við að tilgreini í hvaða afla verið er að bjóða hverju sinni.

Nú, það sniðugasta við fiskmarkaðinn var ekki slorið og hræin sem lágu í blóðpollum út um allt – heldur það að ég átti endurfund með gamalli vinkonu.
Mario, brasilískur strákur af heimavistinni minni, var með vinkonu í heimsókn. Sú heitir Karen og er að læra í Hiroshima. Það kom í ljós að Karen var Rotaryskiptinemi í Hafnarfirðinum árið eftir að ég kom heim frá Bandaríkjunum. Við hittumst því á Rotexfundum á Íslandi það árið. Við þekkjum sama fólkið og höfðum heilmikið að tala um - á Íslensku, að sjálfsögðu.
Ótrúlegt!


Ég og Karen

Lítill heimur – eða lítið Ísland!