Mömmustrákar

Bekkjarbræður mínir í japönskunámskeiðinu eru stórskemmtilegir: Hamid san og Said san frá Íran, Malik san og Shami san frá Pakistan, Danan san og Rajit san frá Indónesíu, Udompoh san frá Tælandi og svo Mukesh san fyrir hönd indverskra karlmanna.

Flestir yfirgáfu þessir drengir mæður sínar í fyrsta skiptið þegar þeir komu hingað til Tókýó. Því er það ekki tungumálið sem vefst hvað mest fyrir þeim, heldur heimilisverkin.


Fyrir um mánuði síðan mætti Shami san í skólann me ð miklar sáraumbúðir á fingri. Hann hafði verið að flysja kartöflur og skorið sig það illa að það þurfti að sauma fastan bút framan af einum fingrinum.

Eftir að hafa kvartað í margar vikur undan bragðlausum japönskum mat sá Danan san aumur á landa sínum Rajit san og bauð honum í kvöldmat á herberginu sínu. Danan san hafði nýlega keypt pönnu í “100 yena búðinni” og lofaði Rajit san ljúffengri indónesískri máltíð. Næsta dag vorum við spennt að vita hvernig til hafði tekist, en Rajit san var allt annað en sæll þegar hann lýsti atburðum kvöldsins.
Í stað steikingarolíu hafði Danan san óvart keypt japanskt matar-sake. Pönnusteikingin gekk því vægast sagt brösulega. Kjetið varð sótsvart og sósan brann við nýju fínu pönnuna, sem að lokum endaði í ruslinu. Greyið Rajit san fékk enga indónesíska máltíð þetta kvöldið.

Á mánudag mætti Hamid san tveimur klukkutímum of seint í skólann með risaumbúðir á fingri. Já, Hamid san var að útbúa morgunmatinn og skar djúpan skurð í fingurinn. Þetta var gífurlegt áfall fyrir Hamid san sem skipaði nágranna sínum að hringja á sjúkrabíl, sem svo kom og flutti hann í hasti á næsta sjúkrahús. Hann sagði okkur svo söguna af nærri-dauða-en-lífi-traumanu sínu líkt og hann væri að koma beint af stríðsvellinum.

Hvern hafði órað fyrir því að einföld húsverk gætu verið jafnstórhættuleg!?!

Það tekur því vart að nefna allar skyrturnar og sokkana sem verða bleikari með hverri vikunni sem líður eða þegar Malik san skildi ekki hvers vegna þvottavélin skilaði alltaf þvottinum hans þurrum – þar til hann uppgötvaði að hann var að nota þurrkara.

Ég hef hingað til takmarkað eldabuskutaktana við það að hella morgunkorni í skál og úbúa kaffi á herberginu mínu og ég held barasta að ég haldi mig við það. Ekki vil ég lenda í slíkum hrakförum.

Ekki eru þó strákarnir allir jafnhugrakkir. Fyrir um mánuði gafst Said san upp og hélt heim til Teheran í faðm móður sinnar.

Karlmannlegri finnast þeir varla!